De oude Egyptenaren hadden een beeldschrift. Ieder tekeningetje was een woord Dus als je een vogel tekende, bedoelde je ook vogel. We noemen het schrift van de Egyptenaren “hiëroglyfen”. Dat betekent : “heilige inkrassingen” Je leest het van boven naar beneden. De Egyptenaren noemden het “de taal van de Goden.”
Langzaam werden de tekens anders. Dat duurde honderden jaren. Later werd het Egyptische schrift fonetisch. Dat betekent dat ieder tekentje een klank is. (Voorbeeld: een slang maakt een “ffff”-geluid, dus een slang staat voor een “f-klank”)
In het Egyptisch schreef men alleen medeklinkers. De klinkers moest men er zelf bij bedenken en uitspreken. D.t .s n..t .rg m.kk.l.k z..ls j. z..t
Als de Egyptenaren k.t.b schreven, kon dat zijn : katab (hij schreef), kattib (schrijver) en kitb (boek) Je moest dus zelf goed nadenken welk woord het was.
Tot 1800 begreep niemand iets van het hiëroglyfenschrift. Maar toen ontdekte een kapitein uit het leger van Napoleon een steen. Op die steen stonden 3 talen, het Grieks, het Demotisch en het Egyptisch. Omdat deze steen werd gevonden bij het plaatsje Rosette, werd hij de “steen van Rosette” genoemd. De Fransman Champollion wist in 1822 het Egyptische schrift te ontcijferen. HIernaast zie je de steen van Rosette.
Het hiëroglyfenschrift telt ongeveer 700 symbolen (tekens). (Ons alfabet telt er maar 26 !) Sommige tekentjes betekenen voorwerpen of klanken of namen. Ze schreven de hiëroglyfen op muren, tempels, doodskisten, op papyrus (papier) en op ostraca. Ostraca zijn stukken steen en potscherven. Alleen schrijvers (was een beroep) schreven op de dure papyrusvellen. Studenten oefenden hun hiëroglyfen op potscherven (ostraca) of houten tabletten. Ze schreven met pennen van riet of met penselen.
Men maakte papier van stengels van papyrusriet. De Egyptenaren sneden de stengels in lange stroken en legden die kruisgewijs op een platte steen. Men houten hamers duwden ze het sap van de stengels eruit. Dit sap diende als een soort lijm. Het sap zorgde ervoor, dat alle stroken aan elkaar kwamen te zitten. Tenslotte werd het “vel papier” gedroogd. Daarna kon er op geschreven worden..